- 1 września 1939 roku to dla Polski rocznica tragiczna, ale zarazem niezwykle chwalebna. Osamotniona Rzeczpospolita stanęła przeciwko nie tylko dwóm tradycyjnym swoim zaborcom, ale i przeciwko dwóm zbrodniczym systemom totalitarnym: bolszewickiemu komunizmowi i niemieckiemu narodowemu socjalizmowi. Ideologiom, stanowiącym śmiertelne zagrożenie nie tylko dla Polski, ale również dla całej cywilizacji europejskiej.

- Polska armia nie była w stanie się przeciwstawić uderzeniu z dwóch stron. Ale żołnierzowi polskiemu nie złamano ducha walki w obronie Ojczyzny. Udowodnili to żołnierze broniący Wizny, Grodna i Lwowa, atakujący pancerne zagony lotnicy z Brygady Bombowej, czy marynarze z zatopionego stawiacza min „Gryf”. Umiłowanie Ojczyzny przenieśli dalej: przez Rumunię, Węgry, Grecję, Jugosławię i Szwecję docierali do zbawczej – jak się wtedy wydawało – Francji. Po klęsce sojusznika nie załamali się i przedzierali się na Wyspę Ostatniej Nadziei – do Wielkiej Brytanii. Wkrótce znów było o nich słychać – na piaskach Tobruku, wzgórzach Monte Cassino i pod niebem Arnhem. W Polsce zawiązała się zaś największa podziemna armia, która swoimi korzeniami sięgała już końca września 1939 roku.

- Dziś oddajemy hołd bohaterom, o których Julian Bryan – amerykański dziennikarz, komentator wojenny, widząc walczącą w 1939 roku stolicę, napisał: „Polacy! Gdyby Spartanie ożyli i zobaczyli Wasz heroizm i bohaterstwo, waleczny i dzielny ten naród schyliłby przed Wami czoło. Straszny a jednocześnie radosny to był widok Waszego bohaterstwa. Nawet dzieci zachowują się po męsku. Naród taki nie może być zwyciężony”.

- Dziś, w tak wymownym dniu, przekazuję wszystkim kombatantom i osobom represjonowanym – najlepsze życzenia wszelkiej pomyślności, a zwłaszcza życzenia zdrowia. W 83. rocznicę tamtego pamiętnego września, uczcijmy minutą ciszy pamięć wszystkich ofiar II wojny światowej – zarówno żołnierzy, jak i osób cywilnych.