Menażeria Waldemara Jarosza to swoiste panopticum, pokazujące świat ludzi i zwierząt w krzywym, bardzo kolorowym i nieco groteskowym zwierciadle. Autoportret  jest świetną karykaturą, w której celowo przerysowuje niektóre cechy swej osobowości - ukazując ironiczne i zdystansowane spojrzenie na samego siebie. Kilka innych portretów namalował w konwencji groteskowej wizualizacji, której efekt podkreśla i wzmacnia nierealna kolorystyka. W ustawionym przez malarza zwierciadle – jak w dawnym gabinecie śmiechu - widzimy dziwne twarze, będące (chyba) swego rodzaju pamfletem wobec naszego gatunku.

Olejne konterfekty zwierząt – kur, kogutów, kaczek i koni (efekt ostatnich plenerów) – to także zwierzęca parabola, komiczna narracja artysty, pokazująca typowe ludzkie wady - kokieterię (Czy nie jestem piękna?), żądzę władzy (Władca podwórka) i pychę (Maczo).

Jarosz prezentuje bardzo emocjonalny typ malarstwa, działającego na zmysły.

Waldemar Jarosz ukończył studia artystyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie. Pierwsza ekspozycja jego i prac innych artystów zatytułowana Wystawa odrzuconych odbyła się chyba w jednym z najlepszych miejsc w Polsce – w Małej Zachęcie, w1981 r, w której pokazano prace osób nieprzyjętych do Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. A potem były liczne wystawy – Kraków, Czeski Cieszyn, Olsztyn, Stargard Szczeciński, Łódź, Kołobrzeg, Warszawa, Białogard, Tarnowskie Góry. Związany z Koszalinem od ponad trzydziestu lat, brał udział w ekspozycjach  z cyklu Fala i założonej w 2003 r. Group4, uczestniczył też w wielu plenerach oraz wystawach indywidualnych i zbiorowych, łącząc twórczość artystyczną z przekazywaniem swych umiejętności młodzieży oraz działalnością w związkach artystycznych.