Do końca XIX w., z racji swego położenia – wśród bagien, mokradeł i bezdroży, Jamno było odizolowane nie tylko geograficznie, lecz także kulturowo. Ta separacja geograficzna doprowadziła do powstania enklawy o niezwykle interesujących zwyczajach i wytworach kultury materialnej.
Kultura jamneńska była znana już w XVIII wieku, kiedy to niemieccy naukowcy zwrócili na nią uwagę. Rozkwit nastąpił w XIX w., a wyniki badań etnograficznych publikowano w berlińskich periodykach, skupiając się przede wszystkim na meblach i strojach. Kultura jamneńska była przedmiotem dumy koszalinian, którzy zdawali sobie sprawę z jej odrębności i szczególności. Dlatego właśnie folklor jamneński stał się nieodłącznym elementem promocji miasta. Wystawy i projekcje filmowe dokumentujące jamneńską kulturę odbywały się już w XIX w. Mieszkańcy Jamna mieli wysoko rozwinięty zmysł artystyczny i poczucie estetyki, co sprawiło, że nawet drobne przedmioty codziennego użytku były starannie dekorowane. Wyróżniały się zwłaszcza malowane fotele i krzesła z bogatą paletą barw i wspaniałą kompozycją motywów zdobniczych. Polichromia utrzymywana była w kolorach niebieskim, zielonym, czerwonym, żółtym i białym, z roślinną ornamentyką - najczęściej motywami tulipana, polnych kwiatów, rozet i serc. Dekoracja była unikatowa tylko dla Jamna i wciąż jest łatwo rozpoznawalna.
[1]
[2]
[3]
[4]
[5]
[6]
[7]
[8]
[9]
[10]
[11]
[12]
[13]
[14]
[15]
[16]
[17]
[18]
[19]
[20]
[21]
Fot. Urząd Miejski w Koszalinie
Wzory haftów: Muzeum w Koszalinie